Ζαρντινιερα μ.Κ. (μετα Κρισεως): Απριλίου 2014

Το Khan El-Khalili, ειναι το πιο γνωστο souq (=αγορα) του Καΐρου. Ειναι βασικα τουριστικο, αλλα τα τελευταια χρονια το τουριστικο κομματι του εχει γεμισει και αυτο με Αιγυπτιους, γιατι εχει αδειασει απο τουριστες. Τα χρονια μετα την επανασταση που ανετρεψε το Μουμπαρακ (Ιανουαριος του 2011) ηταν εφιαλτικα για τον Αιγυπτιακο τουρισμο. Το ενιωσα κι εγω οταν βρεθηκα εκει ακριβως ενα χρονο μετα. Συναντησα ελαχιστους τουριστες και σε αρκετα σημεια ενιωσα λιγο αβολα. Ειδικα στο σημειο που βγηκα απο το Αλ Χαλιλι και γυριζα προς το ξενοδοχειο.

Εδω ειναι το σημειο που μπηκα.

Ειχε σπασει και ενας αγωγος νερου με αποτελεσμα να πλημμυρισει το συμπαν στο σημειο αυτο.

Και οπως σηκωσα την καμερα να φωτογραφισω, μου την επεσε μια local σκατοφατσα λεγοντας (με πολυ αγριο υφος) "Not the woman!". Εννοουσε να μη φωτογραφισω την πατσαβουρα που ηταν ακριβως μπροστα μου.

"Τι να φωτογραφισω μωρε καθυστερημενε?" ηθελα να του πω "Tο μπογο με τα υφασματα που εσυ θεωρεις γυναικα???",

αλλα του ειπα απλα "No my friend. Don't worry. No woman!" (No cry) και συνεχισα.

Στενα δαιδαλωδη σοκακια, χαμος απο κοσμο, βρωμα, σκουπιδια, αλλα και μαγικα σημεια με εξωτικη ατμοσφαιρα, ειδικα στο κομματι που ψωνιζουν οι Αιγυπτιοι.

Το τουριστικο κομματι παραηταν τουριστικο. Αλλα ολο το σκηνικο ειχε τη φαση του.

Και τραπεζακια-εξω στην πλατεια μπροστα απο το τζαμι.

Μεσα στα στενα σοκακια του souq, υπαρχει το cafe El Fishawy.

Φερει το ονομα του ανθρωπου που το ανοιξε και ξεκινησε να σερβιρει εδω τσαι και καφε πριν 250 χρονια.

Να σημειωσω οτι το souq υπαρχει απο τον 14ο αιωνα!

Βγηκα απο το Αλ Χαλιλι περνωντας απο (ακομα ενα) τζαμι (δειγμα του φαραωμουσουλμανικου πολιτισμου)

και το εκοψα ποδαροδρομο προς καποιο κεντρικο σημειο για να βρω ταξι.

Δε φοβηθηκα οτι καποιος θα μου κανει κατι, σπανια μου συμβαινει αυτο.

Αλλα και σπανια μου συμβαινει να μην αισθανομαι ανετα. Οταν ομως μου συμβαινει, βρισκομαι σε αραβικη χωρα. Και το περπατημα στη νυχτα, στους συγκεκριμενους δρομους δεν το απολαμβανα...

Ηρθε ομως το πρωι. Και ο ηλιος σηκωθηκε πανω απο το Νειλο...

Ξεκινησαμε για το γραφειο μιας απο τις 3 εταιριες κινητης τηλεφωνιας της Αιγυπτου που ηταν ακριβως απεναντι απο το ξενοδοχειο μας, απλα στην απεναντι οχθη.

Το ξενοδοχειο μας ηταν σε νησι, στο Zamalek,

το Manhattan του Καΐρου.

Στο δρομο για το γραφειο ειδα ενα απιστευτο σκηνικο. Σε ενα δρομο μεσα στην πολη με 3 (και βαλε) λωριδες κυκλοφοριας (κατι σαν τη Συγγρου ας πουμε), στη δεξια λωριδα υπηρχε ενας τουμπαρισμενος καδος σκουπιδιων και ενα μικρο κοπαδι απο κατσικια εβοσκε στα ...σκουπιδια!!!

"Το ειδες?" ρωτησα το συναδερφο.

"Το ειδα, αλλα κανε το μαλακα, γιατι μπορει να παρεξηγηθει ή να αισθανθει ασχημα ο ταριφας" μου ειπε.

Φωτογραφια δεν προλαβα να βγαλω.

Εβγαλα ομως απο τον 20 (και βαλε) οροφο που πηγαμε για τη συναντηση.

Οταν κοιτας απο ψηλααααα, μοιαζει (ακομα και) το Κάιρο ζωγραφιααααα.

Αρκει να μην κανεις ζουμ στις ταρατσες των πολυκατοικιων.

Γιατι θα σε πιασει καταθλιψη και σφιξιμο στο στομαχι απο την απιστευτη μπιχλα.

Τα ιδια και στους δρομους με τους υπαιθριους παγκους.

Εφαγα κατι γαματα φαλαφελ. Και τζαμπα, νομιζω 30 cents το σαντουϊτσακι.

Και μετα τη δουλεια βγηκαμε βολτα στο Zamalek, που ειναι η καλη γειτονια του κεντρου.

Και εχει και τζαμιά, κρυμμενα πισω απο πολυκατοικιες,

αλλα και εκκλησιες.

Και το εστιατοριο του γιου του Omar Sharif,

ο οποιος γενηθηκε μεν στην Αλεξανδρεια, αλλα ειναι Λιβανεζος απο τον πατερα του που καταγεται απο πολη Zahle του Λιβανου. Απο την ιδια πολη καταγεται και η οικογενεια της Shakira.

Το Zamalek ειναι αρκετα κυριλε και θυμιζει Ευρωπη. Βασικα θυμιζει Ελλαδα, αλλα δε σας το λεω γιατι δεν ειναι η καταλληλη στιγμη να προκαλεσω το εθνικοπατριωτικοθρησκευτικοφονταμεταλιστικο σας αισθημα.

Βεβαια το Περιστερι μπροστα του ειναι Μοντε Καρλο.

Απο το Μοντε Καρλο του Καΐρου, πηρα το δρομο για την Πλατεια Ταχριρ και το Αιγυπτιακο Μουσειο.

Ανεβηκα τη γεφυρα με τα ποδια.

Εδω ειναι η θεα προς το Νοτο.

Με το Υπουργειο Εξωτερικων αριστερα. Το 2ο ψηλοτερο κτιριο του Καΐρου.

Και τον Borg Al-Qāhira (=Πυργο του Καΐρου) απεναντι δεξια στο Ζαμαλεκ.

Απο εδω ξεκιναει η Corniche του Νειλου, ο παραλιακος δρομος,

που οδηγει στην Πλατεια Ταχριρ και το Αιγυπτιακο Μουσειο.

Το κτιριο στο βαθος ειναι το Υπουργειο Εσωτερικων. Το εκαψαν οι διαδηλωτες στην εξεγερση.

Ο πυργος του Καΐρου που λεγαμε, δε χρησιμευει σε τιποτα. Ειναι πιο πολυ τουριστικη ατραξιον.

Ειναι το ψηλοτερο κτιριο (187μ) στο Κάιρο, στην Αιγυπτο, στη Β. Αφρικη

και ηταν για 10 χρονια το ψηλοτερο σε ολη την Αφρικη, απο το 1961 ως το 1971.

Μουνοθυελλα παντου.

Ε, τωρα μη μου πειτε πως ειναι τριτοκοσμικη η εικονα...

Δε σας θυμιζει Καλλιθεα? Ή Λεωφορο Νικης (καρντασια)?

Πολυ ρομαντικα ομως. Τα ζευγαρακια χαμουρευονται διπλα στα σκουπιδια, στα βραχια της Πειραϊκης.

Μερικες ειναι πολυ προστυχες. Δειχνουν ματια, πηγουνια και δαχτυλα χεριων.

Υπαρχουν ομως και σεμνες κοπελες, οπως τις οραματιζονται ο Αλ-Αμβρος μπιν Καλαβριτ, ο Αλ-Σεραφιμ μπιν Πασαλιμαν και ο Αλ-Ανθιμ μπιν Σελανικ.

Τι του βρηκε του τυπου η μουναρα?

Κι εδω το Υπουργειο Εσωτερικων που λεγαμε πριν.

"Να καει, να καει το μπουρδελο η βουλη!" φωναζαν οι αγανακτισμενοι της Πλατειας Ταχριρ.

Και τελικα καψαν το υπουργειο.

Και πισω ακριβως απο τα καμμενα, ηταν κρυμμενα αυτα τα απιστευτα κτιρια που θυμιζαν Παρισι,

και απεναντι τους, ηταν η εισοδος του Αιγυπτιακου Μουσειου.

Το κτιριο ειναι εκπληκτικο απο εξω και εκπληκτικοτερο μεσα!

Στο προαυλιο ηταν αραγμενοι διαφοροι ξεναγοι που περιμεναν τα υποψηφια θυματα.

Με το που με μπανισε ενας τυπος, που εμοιαζε πιο πολυ με εργατη απο το Bangladesh (σαν αυτους τους καημενους που φιλοξενουσε ο φιλανθρωπος Μαγγινας), παρα με Αιγυπτιο, πεταχτηκε και με πλησιασε.

Και αρχισε να διαφημιζει τον εαυτο του ως σουπερ-ντουπερ ξεναγο-αρχαιολογο-αιγυπτιολογο-πρωκτολογο.

Εγω θα τον επαιρνα ετσι κι αλλιως, αλλα εκανα το δυσκολο για να διαπραγματευτω και την τιμη, την οποια ειχα τσεκαρει πριν λιγο στο ιντερνετ. Δεν αργησαμε να τα βρουμε και του ειπα οτι θα φυγω και θα επιστρεψω σε καμμια ωρα, γιατι ηθελα να παω στην Πλατεια Ταχριρ που ηταν καμια 200αρια μετρα πιο κατω.

"Δε θα στο προτεινα να πας τωρα. Ασε να παμε παρεα οταν τελειωσουμε την ξεναγηση." ειπε.

"Ασε ρε φιλε για μαλακες ψαχνεις?" σκεφτηκα και εφυγα αφηνοντας πισω το μουσειο,

και κοιτωντας προς την Πλατεια Ταχριρ.

Αμεσως μου την επεσε ενας ασχετος. Και με αρκετα καλα Αγγλικα μου αρχισε:

_Φιλε, μην πλησιαζεις αλλο την πλατεια. Ειναι επικινδυνο.

_Ασε με ρε φιλε.

_"Οχι, δε θελω να σου πουλησω τιποτα. Ειναι οντως επικινδυνο. Μην πας!" και με αρπαξε απο το χερι. "Πιστεψε με. Ειναι ωρα προσευχης. Αν αυτοι σε δουνε εκει κοντα, παιζει ακομη και να σου επιτεθουνε. Μην πλησιαζεις!"

_Γιατι να μου επιτεθουνε ρε φιλε? Τι τους εκανα?

_Εισαι ξενος!

_Ε, και? Ολοι ξενοι ειμαστε! Εγω τους υποστηριζω μαλιστα.

_Σε πιστευω. Εγω ομως. Αυτοι οχι! Γιαυτους εισαι ξενος και μπορει να εισαι κατασκοπος, μπορει να θες να τους κανεις κατι κακο, μπορει μπορει μπορει...

_Μα, αυτοι χρειαζονται να πεισουν ολον τον κοσμο οτι εχουν δικιο και ο κοσμος εκτος Αιγυπτου να πιεσει την κυβερνηση της Αιγυπτου να βρει μια λυση. Αρα τους κανω καλο.

_Εχεις δικιο! Αλλα αυτοι δε σκεφτονται ετσι! Γιαυτους, ολοι οι ξενοι φταινε για τα προβληματα τους. Το ξερω οτι ειναι παρανοϊκο και δεν περιμενω να το καταλαβεις.

_Χαχα! Λες να μην ξερω αλλους λαους που να μην τους φταινε οι ξενοι για τα προβληματα τους???

_Σιγα μην ξερεις! Εσυ εισαι Ευρωπαιος. Δεν εισαι σαν κι εμας Ανατολιτης!

Α ρε καημενε Ραμι, Μοαταζ, Αμπντουλα, ή οπως αλλιως σε λενε... Που να ηξερες...

Παντως με επεισε και παρεκαμψα την πλατεια, προχωρωντας προς το κεντρο της πολης.

"Α! Ευκαιρια να βρω το Μεγαρο Γιακουμπιαν!" σκεφτηκα.

Το Μεγαρο Γιακουμπιαν ειναι ενα κτιριο στο οποιο ειχε το οδοντιατρειο του ο Αλαα Αλ-Ασουανι.

Ο Ασουανι, γιος μιας αριστοκρατισσας και ενος διανοουμενου δικηγορου-συγγραφεα,

εμπνευστηκε απο τους κατοικους του κιτριου ενα μυθιστορημα που θυμιζει το Δεκα του Καραγατση

ή την ταινια Στουρναρα 288 του Ντινου Δημοπουλου.

Δηλαδη αφηγειται τις (διασταυρουμενες) ιστοριες των κατοικων μιας πολυκατοικιας, που ειναι διαφορετικοι σε ηλικιες, νοοτροπιες, κουλτουρα, οικονομικη δυναμη και οτι αυτο συνεπαγεται. Ενω το Δεκα ειναι ενα ευχαριστο αναγνωσμα ιστοριων της κλειδαροτρυπας και το Στουρναρα 288 μια χαζοχαρουμενη ιστορια με happy end, το Γιακουμπιαν ειναι μια συγκλονιστικη ηθογραφια/αναλυση της Αιγυπτιακης (και οχι μονο) κοινωνιας.

Ο Ασουανι γραφει για ταμπου θεματα οπως η θρησκεια, η θρησκοληψια, η ομοφυλοφιλια και καυτηριαζει τη διαφθορα, την αδικια και το ρατσισμο της κατ΄ επιφαση ευσεβους και ηθικης, ουσιαστικα ομως υποκριτικης και ανηθικηςκοινωνιας της συγχρονης Αιγυπτου.

Αν σας ελεγα οταν το διαβασα πριν 6-7 χρονια οτι μου θυμιζει τρομερα την ελληνικη κοινωνια (στο πιο extreme βεβαιως-βεβαιως) θα με λεγατε ανθελληνα, αντιχριστο, μηδενιστη και κουνελοπνιχτη. Σημερα, εν μεσω κρισης, και μετα απο΄ολα οσα εχετε δει και ακουσει, παλι το ιδιο θα με πειτε, απλα θα το σκεφτειτε λιγο οτι μπορει να εχω δικιο, αλλα στο τελος θα με κατηγορησετε οτι δεν ηταν η καταλληλη στιγμη να το πω και οτι πρεπει να με αφορισει ο Αρχιεπισκοπος και να σαπισει το στομα μου. Οπως ακριβως εκφραστηκε μεσα στη Μεγαλη Εβδομαδα γνωστο μουνοπανο, ισλαμορθοδοξος επισκοπος, με σκατα και στο μυαλο, αλλα και στην ψυχη.

Ονοματα δε λεμε, αλλα βαζουμε ευχαριστως φωτογραφιες.

Οπς! Σορυ! Ο δαιμων του τυπογραφειου. Λαθος φωτο.
Αυτη ειναι η σωστη!

Για οσους δε θυμουνται το ονομα του, δε θα το αποκαλυψω βεβαια, αλλα θα βοηθησω λιγο.

Ξεκιναει απο Αμβρ- και τελειωνει σε -οσιος.

Αν και θα μπορουσε να ξεκιναει με Φασ- και να τελειωνει με -ιστας.

Στραβωσατε? Παρτε κανα γλυκακι να γλυκαθειτε.

Η καν΄τε κανα ναργιλε.

Τελικα ρωτωντας απο δω κι απο κει, και περνωντας κανα-δυο φορες απο μπροστα (αλλιως το ειχα στο μυαλο μου), ανακαλυψα το Μεγαρο Γιακουμπιαν.

Δεν ηταν και τοσο χλιδατο οσο το ειχα φανταστει. Απ΄εξω τουλαχιστον.

Μεσα ηταν πολυ χειροτερο.

Και ειχε και φυλακα. Εναν φελαχο με κελεμπια και τουρμπανι.

Το βιβλιο παντως ειναι εκπληκτικο και διαβαζεται μονορουφι.

Το εδωσα στον πατερα μου που ειχε αρχισει να διαβαζει μια αλλη παπαρια που βρηκε στη βιβλιοθηκη μου.

_Παρτο. Θα παθεις πλακα!

_Τι ειναι αυτο?

_Θα παθεις πλακα!

_Δε σε ρωταω τι θα παθω. Σε ρωταω τι ειναι!

_Παρτο ρε παιδακι μου. Διαβασε την πρωτη σελιδα και θα το εχεις τελειωσει μεχρι αυριο.

_Τι ειναι αυτος? Μουσουλμανος??? Ασε με τωρα! Δεν τους γουσταρω αυτους!

Μεταξυ μας, τωρα βλεπει ολα τα τουρκικα της τηλεορασης και του αρεσουν κιολας...

Τελικα το πηρε. Και την επομενη οντως το ειχε διαβασει και ηρθε να μου το πει με καμαρι:
_Φοβερο βιβλιο!
Το βρηκα και στα αγγλικα και το εκανα δωρο σε εναν Ινδο φιλο (βιβλιοφαγο) στα γενεθλια του.
_Malaka! It's a fantastic book. You will love it!
_Oooooh! Thank you!
Το κοιταξε και γουρλωσε τα ματια. Εχει εντονη ινδικη προφορα (αλλα μιλαει εξαιρετικα αγγλικα και γραφει ακομα καλυτερα) και ξεκιναει σχεδον καθε προταση με "You know? Bla-bla-bla...". Μου λεει:
_You know? Thank you for the book. Efkaristo! But it is a muslim author. You know I hate muslims.
_I know re malaka. But this book is really great! You will really love it!
_You know? If you say so, I will try to read it. But I don't promise.

Το πηρε με απροθυμια. Το θεμα ξεχαστηκε. Τον ξαναρωτησα μετα απο μερικους μηνες αν το διαβασε και μου ειπε: You know? I want to read it. But I never find the time. I will do one day.

Το καταλαβα οτι δε θα το διαβαζε ποτε...

Μετα απο μηνες, ισως και χρονια, ηρθε στο γραφειο εκστασιασμενος και μου ειπε:
You know? I read the book! And you were absolutely right! This is one of the best books I ever read!
Και καπακι μου ειπε οτι παρηγγειλε και το Chicago που μολις ειχε κυκλοφορησει.

Διαβαστε και το Σικαγο. Επισης αριστουργημα.

Το Γιακουμπιαν εγινε και ταινια. Η πιο επιτυχημενη ταινια ολων των εποχων στην Αιγυπτο. Ο Ασουανι δε μπορεσε να παει στην πρεμιερα. Το καθεστως Μουμπαρακ του το απαγορευσε. Στην εξεγερση ηταν και ο ιδιος στην Πλατεια Ταχριρ και αργοτερα αποκαλυψε οτι πολλοι ανθρωποι τον πλησιασαν και του ειπαν οτι ηταν εκει εξ΄αιτιας οσων ειχαν διαβασει στο βιβλιο του.

Οι δρομοι του Καΐρου ειναι γεματοι ολες τις ωρες της ημερας.

To Yiacubian βρισκεται στην οδο Talaat Harb που τελειωνει στην πλατεια Talaat Harb.

Με το αγαλμα του Talaat Harb, του οικονομολογου και τραπεζιτη που ιδρυσε την Τραπεζα της Αιγυπτου.

Εκει κοντα βρισκεται και το Cafè Riche. Το ανοιξαν Ελληνες στις αρχες της δεκαετιας του 1920.

Πελατες του ηταν η υψηλη κοινωνια, αλλα και καλιτεχνες διανοουμενοι, οπως η Umm Kulthum,

Παντως δε νομιζω να ειναι η Umm Kulthum στη φωτογραφια.

και ο Naguib Mahfouz (Νομπελ Λογοτεχνιας 1988).

Ενας φιλος Αιγυπτιος μου ελεγε οτι πηγαινε συχνα να ακουσει τον Naguib Mahfouz στο Cafe Riche.

Ειχε παει μαλιστα να συναντησει και τον Ασουανι στην Εκθεση Βιβλιου της Φρανκφουρτης.

"Δεν ηξερα οτι σου αρεσε. Θα σε ειχα παρει μαζι" μου ειπε εκ των υστερων.

Εδω η πισω πλευρα του cafe.

Και επιστροφη στο μουσειο.

Στο μουσειο απαγορευονται οι φωτογραφιες. Καλο αυτο, γιατι αντι να φωτογραφιζω, ασχοληθηκα λιγο με το περιεχομενο και με τις ιστοριες του ξεναγου. Ολες οι επομενες φωτος ειναι "δανεισμενες".

Οπως εγραψα και πριν το μουσειο ειναι εκπληκτικο!

Αναμεσα στα απιστευτα εκθεματα του, εχει τα αρχαιοτερα προφυλακτικα του κοσμου!

Που ηταν αναμεσα στα ευρηματα του ταφου του Τουτανχαμων.

Εκει που επαθα σοκ, ηταν στην Αιθουσα με τις Μουμιες.

Ενταξει μουμιες εχει παντου το μουσειο, αλλα υπαρχει μια ειδικη αιθουσα (με εξτρα εισιτηριο) οπου φυλασσονται οι μουμιες των Φαραω!

Δεν ηξερα οτι μπορουσα να σταθω διπλα στη μουμια του Ραμση Β΄!!!

Υπαρχουν ακομα και τα μαλλια του!

Και τα δοντια του!

Βγηκα μετα απο 2 ωρες, γιατι εκλεινε.

Με τον ξεναγο τα καταφερνεις να το δεις γρηγορα, γιατι σε οδηγει και σου εξηγει.

Ειχε νυχτωσει.

Με περασε και απο την Ταχριρ. Χωρις να με χρεωσει. Και με αποχαιρετησε στην Corniche.

Cairo Nightlife.

Εμαθα οτι μεχρι την Επανασταση, υπηρχε nightlife με μπαρακια, κλαμπακια και αλκοολ.

Απο την Επανασταση και μετα yok!

Υπαρχουν ακομη μπαρακια στο Zamalek, αλλα το μεγαλο παρτυ τελειωσε. Τωρα μονο προσευχη και αυνανισμος.

Οπς! Ξεχαστηκα. Δεν ειναι η καταλληλη στιγμη για τετοια σχολια.

Να μην προσβαλουμε το θρησκευτικο αισθημα του λαου.

Το φαΐ ομως εξακολουθει να ειναι γαματο.

Εφαγα κατι απιστευτες πιτες με γαριδες και θαλασσινα.

Και την τελευταια μερα, πριν την αναχωρηση (που την εβαλα αργα), βγηκα να ανακαλυψω το Ισλαμικο και το Κοπτικο Κάιρο. Αφησα τη γειτονια μου στο Zamalek και ξεκινησα.

Απο μακρυα φανηκε το τζαμι του Μωχαμεντ Αλι στη Citadel.

Τρελομουνα παντου.

Η Citadel τειχιστηκε μεταξυ 1176 και 1183 απο τον Σαλαντιν για να προστατευσει την πολη απο τους Σταυροφορους.

Το πρωτο τζαμί που βλεπει ο επισκεπτης ειναι του Σουλτανου Αλ Νασιρ Μωχαμεντ.

Χτισμενο το 14ο αιωνα.

Μου ηρθε ενας τυπος που το επαιζε ξεναγος,

αλλα πιο πολυ εμοιαζε με απατεωνα και τονε ξεφορτωθηκα γρηγορα.

Και πηγα αμεσως στο τζαμί του Μωχαμεντ Αλι, χτισμενο απο το 1830 ως το 1848.

Μη σας μπερδευει η επιγραφη με το 1246. Ειναι η αντιστοιχη χρονολογια στο Ισλαμικο ημερολογιο.

Το 2014 αντιστοιχει στο 1436 του Ισλαμικου ημερολογιου. Το 1436 αντικατοπτριζει επισης και την πραγματικη χρονολογια στην οποια βρισκεται ο Ισλαμικος κοσμος.

Πολυ θα ηθελα να μαθω την πραγματικη χρονολογια στην οποια βρισκεται ο Ελληνορθοδοξος κοσμος, αλλα ισως να ειναι καλυτερα να μην τη μαθω...

Συγνωμη για το αντιχριστιανικο σχολιο. Δεν ηταν η καταλληλη στιγμη. Να σαπισει το στομα μου.

Το τζαμί χωραει 10.000 πιστους, σαφως μικροτερο απο το γηπεδο της Λεωφορου.

Ο Μωχαμεντ Αλι, που το πραγματικο του ονομα ηταν Cassius Clay, πριν γινει διοικητης του Οθωμανικου στρατου και αντιβασιλιας της Αιγυπτου, ηταν Αλβανος απο την Καβαλα.

Εδω στο κεντρο του προαυλιου, βρισκεται και η κρηνη που πλενουν τα ποδια τους οι πιστοι

για να ειναι καθαροι πριν την προσευχη.

Μπορει να εχουν 4-5 χρονια να κανουν μπανιο, αλλα τουλαχιστον πλενουν τα ποδια τους.

Η θρησκεια ειναι αυστηρη με αυτα τα θεματα και μπραβο της.

Εδω με πλησιασε και ενας τυπος που συνοδευε αυτα τα παιδακια.

Με ρωτησε αν μπορω να βγαλω μια φωτογραφια μαζι τους.

"Δεν ειμαι διασημος" του ειπα. Οχι ακομα τουλαχιστον.

Οταν του ειπα οτι ειμαι Ελληνας, ο τυπος χαμογελασε και αρχισε να μου μιλαει σπαστα ελληνικα.

Ειχε δουλεψει σε πλοιο στην Ελλαδα και ειχε μαθει αρκετα καλα ελληνικα.

Τα παιδακια ειχαν καταχαρει που θα εβγαζαν φωτογραφια με εναν ξενο και μου πασαραν και εναν απιστευτο μπομπιρα στην αγκαλια.

"Ειστε σχολειο?" τον ρωτησα.

"Οχι. Ορφανοτροφειο. Ειναι ορφανα.." μου ειπε.

Ηταν οτι πιο ωραιο ειδα σε αυτη την πολη. Ισως οτι πιο ωραιο εχω δει σε ολα μου τα ταξιδια...

"Αν σου δωσω 50 λιρες, φτανουν για να τους παρεις ενα παγωτο?" ρωτησα τον ευγενεστατο και συμπαθεστατο τυπο και εβγαλα ενα χαρτονομισμα απο το πορτοφολι μου.

Αυτος με κοιταξε λιγο αμηχανα. Σκεφτηκα πως ισως ηταν μικρο το ποσο. Αντιστοιχουσε σε 5€.

"Φυσικα!" μου ειπε. Και χαμογελασε.

Μιλησε αραβικα με τα παιδια και μου φωναξαν ολα "Thank you!".

"Afwan" (παρακαλω) τους ειπα και γελασαν. Εκανα μερικα βηματα να φυγω. Αυτοι κατι ελεγαν.

Με ξαναφωναξε. "Τι εγινε?" τον ρωτησα.

"Θελουν να σου πουνε κατι!"

Προσπαθησα να μη σκεφτω τι θα συμβει στα παιδακια αυτα οταν μεγαλωσουν.

Θα προσπαθησουν να περασουν το Αιγαιο για να βρουν μια καλυτερη ζωη στη χωρα του Φαήλου?

Στην ηπειρο της Ανγκελας?

Θα βρεθουνε σε καμμια εξτρεμιστικη ομαδα Ισλαμιστων?

Προσπαθησα να μην το σκεφτομαι και η θέα με βοηθησε να ξεχασω γρηγορα.

Στο βαθος, το τζαμί του Ibn Tulum. Θα παμε κι απο κει.

Μπροστα μας, τα 2 τζαμιά, του Σουλτανου Hassan αριστερα και του Al-Rifa'i δεξια.

Το χαος των Αιγυπτιακων κατοικιων-παραπηγματων...

Οι καλοι παντου χωρανε.

Σουβενιρ απο τον φαραωισλαμικο πολιτισμο...

Εγκατελειψα το μεγαλο τζαμί και προχωρησα σε μια αλλη πυλη,

για να βρεθω σε μια αλλη ταρατσα,

με επισης εκπληκτικη θέα.

Και συνεχισα για το Πολεμικο Μουσειο.

Στην αυλη υπηρχε το αγαλμα του γιου του Μωχαμεντ Αλι. Του Ιμπραημ Πασα.

Αν το ονομα σας βαζει σε υποψιες, καλως σας βαζει.
Ειναι ο ιδιος ο Ιμπραημ που σχεδον διελυσε την Ελληνικη Επανασταση.

Αν νομιζετε οτι ελευθερωθηκε η Ελλαδα απο την Οθωμανικη Αυτοκρατορια γιατι "νικησαμε τους Τουρκους" ειστε γελασμενοι. Οταν μπηκε ο Μπραΐμης στην Πελοποννησο, η Επανασταση ειχε ουσιαστικα τελειωσει, οι Μωραΐτες πολεμουσαν με τους Ρουμελιωτες (στον Εμφυλιο, για τον οποιο δε μιλαμε ποτε) και αν δε γινοταν η Ναυμαχια του Ναυαρινου και η Γαλλικη Εκστρατεια στην Πελοποννησο,τωρα θα βλεπαμε τουρκικα σηριαλ.

Συγνωμη για τα ανθελληνικα μου σχολια. Ξερω πως δεν ειναι η καταλληλη στιγμη, 2 μηνες μετα την 25 Μαρτιου και μια βδομαδα μετα το Πασχα, να προκαλω τα πατριωτικα σας αισθηματα, αλλα βασικα στ΄αρχιδια μου,
γιατι και να θελει να με διαγραψει ο Σταυρος δε μπορει, γιατι δεν ειμαι στο κομμα του.

"The Best Soldiers on Earth" γραφει στο βαθρο.

Μαγκες, παντα υπαρχει καποιος που ειναι πιο καθυστερημενος.

Η μικρη Fatima και μικρος Ibrahim, περηφανοι για την ιστορια της πατριδας τους,

φωτογραφιζονται διπλα στην προτομη του Sultan Ahman Masgaman.

Η αποδειξη της ιστορικης συνεχειας της Αιγυπτου. Απο τους Φαραω στους Ισλαμιστες.

Μη γελατε. Υπαρχουν κι αλλοι λαοι που συνδεουν τη μερα με τη νυχτα.

Αμφιβαλλετε δηλαδη οτι οι σημερινοι Αιγυπτιοι ειναι απογονοι των Αρχαιων Αιγυπτιων?

Ο Νασερ.

Ο Σαλαντιν.

Ο Μουμπαρακ.

Η Αιθουσα των Μαρτυρων.

Καπου στον πινακα υπαρχει το ονομα του Αναστας αλ Μπαλτακ.

Που αναγκαστηκε να παραιτηθει για να μη ριξει την πιο επιτυχημενη κυβερνηση στην ιστορια του Αραβικου κοσμου. Που δεν ξερει πως να μοιρασει το πρωτογενες πλεονασμα...

Μαχητικο αεροσκαφος της Αιγυπτιακης αεροποριας που κατεπεσε ηρωικα

οταν οι μηχανικοι ξεχασαν να του γεμισουν το ντεποζιτο και εμεινε απο κηροζινη στον αερα.

Τανκς που δε χρησιμοποιηθηκαν ποτε, γιατι εγερναν προς τα δεξια,

ενω ο υπουργος που τα αγορασε εφτιαξε βιλα με θεα τις πυραμιδες.

Αθλοπαιδιες στα περιξ του Μουσειου.

Δε νομιζω πως ηταν η καταλληλη στιγμη για τετοια θεαματα.

Προκαλουσε το θρησκευτικο αισθημα 8,5 μηνες πριν την εναρξη του Μπαϊραμ.

Και ξανα στους δρομους της πολης.

Ελα, ανεβειτε σιγα σιγα. Ερχεται και η μαμα με τα διδυμα να φυγουμε.

Αναμεσα στα 2 τζαμιά.

Στο τζαμί Al-Rifa'i βρισκεται θαμμενος και ο τελευταιος βασιλιας της Αιγυπτου,

ο Farouk, που πεθανε στη Ρωμη το 1965.

Και αλλα μελη της βασιλικης οικογενειας.

Αλλα και ο τελευταιος Σαχης της Περσιας. Ο Μοχαμεντ Ρεζα Παχλαβι.

Πεθανε στο Κάιρο το 1980. Με το θανατο του, τερματιστηκε και η μοναρχια που ξεκινησε με την ιδρυση της Περσικης αυτοκρατοριας απο τον Κυρο και ηταν συνεχης για 2.500 χρονια.

Εννοειται πως δεν ειχε καμια βιολογικη σχεση με τους αρχαιους βασιλαδες, αλλα ουτε και με τους νεωτερους.

Ο πατερας του απλα ανετρεψε τον προηγουμενο Σαχη και πηρε τη θεση του.

Απο τον ορο Shah εχει παρει το ονομα του το σκακι.

Mat στα φαρσι σημαινει "νεκρος". Το παιχνιδι τελειωνει με roi mat (ρουα ματ), οταν ο βασιλιας ειναι νεκρος.

Βγαινοντας απο το τζαμί ξαναπετυχα κατσικακια να βοσκανε σκουπιδια μεσα στην πολη.

Και αυτη τη φορα τα φωτογραφησα.

Και αυτα, και το βοσκο τους. Με το Καλασνικωφ.

Και συνεχισα για το τζαμί Ibn Tulun.

Το οποιο δεν αργησε να φανει.

Και δεν αργησα να διαβω την πυλη του.

Το αρχαιοτερο τζαμί στο Κάιρο. Τελειωσε το 884.

Σκηνες απο το "James Bond, The spy who loved me" γυριστηκαν εδω.

Στα ελληνικα η ταινια λεγεται "Ο κατασκοπος που μου τον ακουμπησε".

Κι αλλα αραβομανουλα. Προστυχα κι αυτα. Ειχαν ακαλυπτα τα φρυδια τους.

Κι αυτοι οι τυποι εκει πανω ειχαν ακαλυπτα τ΄αρχιδια τους.

Και οι γκομενες κοιτουσαν το πουλακι.

Ελα και ενα συρτακι ολες μαζι!

Οταν περασε η μινοθυελλα, ανεβηκα κι εγω στο μιναρε.

Ειπαμε, οι στεγες στο Κάιρο ειναι το κατι αλλο.

Τα σκουπιδια επισης. Καθυστερημενοι τελειως.

Εμεις τουλαχιστον στο Yunanistan εχουμε τους καδους που ξεχειλιζουν και τσακωνομαστε με τους γειτονες σε ποιανου την πορτα μπροστα θα στεκονται. Και τους μετακινουμε τη νυχτα, αν στεκονται στη δικη μας.

Και αφου βαρεθηκα το Ισλαμικο, περασα στο Κοπτικο Κάιρο.

Για να μπεις στο Κοπτικο μερος, περνας απο ελεγχο ασφαλειας.

Με το που μπαινεις, καταλαβαινεις οτι εδω πνεει αλλος αερας.

Ο Αη Γιωργης.

Εδω οι γυναικες ηταν νορμαλ ντυμενες,

ο κοσμος πιο χαρουμενος και σαφως διαφορετικου επιπεδου, και οικονομικου και γενικου.

Ειχε παρα πολλες εκκλησιες στο συγκεκριμενο χωρο και εχασα το μετρημα.

Μια απο αυτες ηταν του Αγ. Γεωργιου, του Αγιου που σκοτωνει δρακους.

Αυτη η επιγραφη ειναι γραμμενη στο Κοπτικο Αλφαβητο.

Αυτο ειναι το Κοπτικο Αλφαβητο.

Κοπτικα δεν ειναι η τεχνη των κοπτοραπτουδων, αλλα η εξελιξη της Αρχαιας Αιγυπτιακης γλωσσας των Φαραω, που αντικατασταθηκαν σιγα-σιγα απο τα Αραβικα. Σημερα τα κοπτικα χρησιμοποιουνται μονο στη Χριστιανικες λειτουργιες.