Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Τα καστρα του Λιγηρα 2: Blois, Chenonceau

Αυτο ειναι το Chenonceau. To παλατι του νερου. Το 2ο που επισκεφτηκαμε.
Μετα απο το Chambord ψαξαμε να βρουμε κατι να φαμε. Ηταν 2:00 ή 2:30 το μεσημερι. Τα 2 πρωτα εστιατορια που σταματησα σε ενα πουτσοχωρι λιγο μετα το Chambord ηταν κλειστα. Ρωτησα σε ενα cafe και ο καφετζης μου ειπε οτι οι κουζινες στα restaurant του χωριου ειχαν κλεισει για μεσημερι. Καλα τι ωρα τρωνε εδω αυτοι οι γαμημενοι για μεσημερι?
"Εσεις εχετε κατι?" τον ρωτησα.
"Ναι, εχουμε πολυ ωραια paté" μου ειπε.
"Οχι paté ρε φιλε. Κατι φαγωσιμο εννοω."
"Tα restaurant ειναι ολα κλειστα mon ami" μου ειπε.
"Kαλα δεν εχει ενα μαγαζι να φτιαχνει πιτσα ή μακαρονια?"
"Πιτσαρια θες?"
"Ναι, γιατι οχι?"
"Οχι, απλα ειπες restaurant."
"Και η πιτσαρια δεν ειναι restaurant ρε παπαρογαλλε?"
"Οχι. Η πιτσαρια ειναι πιτσαρια!" μου ειπε με ενα στυλ και καλα "πως τολμας να εξισωνεις τη φθηνη και αθλια ιταλικη κουζινα με την ασυγκριτη γαλλικη μας?".
Τελικα βρηκαμε την Pergola. Ναι ξερω. Εχασα το gourmet menu με foix grass, arhidia flambé και la psolie du chef για επιδορπιο, αλλα φαγαμε ωραια, ανθρωπινα και φθηνα.

Ηταν και μια κυρια εκει και ζωγραφιζε τα τζαμια του εστιατοριου, εεεεε συγνωμη αγαπητοι φιλοι Γαλλοι, 
της πιτσαριας εννοω...
Στο επομενο χωριο βρισκοταν το Château de Cheverny, αλλα δε μπηκαμε μεσα. 
Το ειδαμε απο το δρομο 
και καναμε μια βολτα στους σταβλους για να χαζεψουμε τις πουτσες των αλογων. 
Μετα σταματησαμε σε ενα παρκο για να παιξουν τα παιδια και να χαζεψουμε τα παπακια. 
Θυμηθηκα το Perfect Day του Lou Reed 
που το διασκευασε ο Νιονιος και το αναδιασκευασε ο Τζιμακος.

Η πολη που μεναμε λεγοταν BloisΕνταξει δε μεναμε μεσα, 10 χιλιομετρα πιο εξω μεναμε. 
Προφερεται Μπλουά, εξ΄ου και το Μπλουά Τζομπ. 
Ηταν μια μεσαιωνικη πολη που (ω τι εκπληξη!) ειχε κι αυτη καστρο, στο οποιο δεν πηγαμε.
Πηγαμε το βραδυ να φαμε σε ενα εστιατοριο, αφου πρωτα καναμε την καθιερωμενη ερευνα αγορας περπατωντας κανα μισαωρο χαζευοντας τα εστιατορια, τσεκαροντας τον κοσμο, τις τιμες και τις κριτικες στο tripadvisor.com προς μεγαλη απολαυση των υπολοιπων μελων της οικογενειας που οταν πεινανε αρχιζουν να κασιδιαριζουν επικινδυνα.
Τελικα βρηκαμε ενα που φαινοταν ωραιο και ηταν γεματο (που συνηθως ειναι καλο σημαδι). Μπηκαμε και μετα απο μια μικρη αναμουνη, μας εδωσαν ενα τραπεζι διπλα σε μια οικογενεια με δυο παιδακια. Για να τρωνε και οι ντοπιοι εδω, καλη επιλογη καναμε σκεφτηκα. 

Ειχε και τοιχογραφιες του Leonardo da Vinci 

Παρατηρησα οτι τα παιδακια της διπλανης οικογενειας τρωγανε μπιφτεκια που οσο πιο πολυ τα εκοβαν, τοσο πιο πολυ αιμα εβγαινε. Το πιατο ειχε γινει σαν την ασφαλτο της Εθνικης Οδου Πυργου-Πατρων μετα απο δυστυχημα στα Ανω Αρχιδουλέικα. Τελικα παραγγειλαμε το ιδιο για τα δικα μας αλλα παρακαλεσα το σερβιτορο να πει στο μαλακα το μαγειρα να μας τα ψησει κανονικα, δηλαδη να μας τα καψει δυο φορες για τα γαλλικα δεδομενα. Εγω θα επαιρνα το steak
"Welldone  s'il vous plaît , mi sou gamiso tipotá." ειπα του μαιτρ.
"Monsieur τετοιό ωγαιό κγεάς ντενμπογειτέ νατοφατέ ελντάν. Πγεπει να ειναί τουλαχιστόν μιντιούμ, γιαναμηνπώ εντελώς γό."
"Γό αποκλειεταί! Οβέρ μάι ντέντ μπόντυ, μεσιέ λε μετρ ντύ γεστογάντ. Οκ, Μιντιούμ, μπατ πληζ νοτ λάικ Γκοτζιλά αφτεγ αξιντάν, κομπρί?"
"Ουί ουί, μερσι αλε-ρετουρ σακ-βουαγιαζ", μου ειπε και τελικα μου εφερε μια μπριζολα σαν του Τελη στην Ευριπιδου. 
Το φιλετακι το τρυφερο, δε με χαλαει να το φαω με λιγο αιματακι. 
Αλλα τη μπριζολα του Τελη, δεν τη μπορω να σταζει αιμα απο τροχαιο στην Παραλιακη ρε πουστη μου.

Αυτο ηταν το δωματιο που μεναμε.
Kι αυτο ηταν το δωματιο των παιδιων. Η πορτα στο βαθος απο την προηγουμενη φωτο.
Ολα τα λεφτα ηταν η τραπεζαρια για το πρωινο. 
Και το πρωινο. 

Και διπλα στο μπαρ, 
η αιθουσα με το μπιλιαρδο.

Και η λιμνουλα μπροστα με τα βατραχια. 

Βατραχια κανονικα, 
οχι τους βατραχανθρωπους του λιμενικου που παρελαυνουν τραγουδωντας πατριωτικα τραγουδια για γουρουνια Αλβανους που θα τους ξηλωσουν το δερμα.


Μετα περασαμε ξανα απο το Blois.

Στο δρομο για το επομενο καστρο, που ηταν το Chenonceau
Περασαμε κι απο ενα αλλο πιο μικρο, το οποιο ηταν μαλλον ξενοδοχειο.

Παρκαραμε σε ενα πολυ ωραιο παρκινγκ με λελουδια, πηραμε τα εισιτηρια και προχωρησαμε προς το παλατι. 

Mε 800.000 επισκεπτες το χρονο, το δευτερο σε επισκεψιμοτητα της Γαλλιας. Μετα τις Βερσαλλιες.


Στα αριστερα ειχε εναν πολυ ωραιο κηπο με εναν φυτολαβυρινθο.

Ετσι φαινεται στην αεροφωτογραφια.
Και μπροστα μας ηταν το ποταμι. Οχι ο Λιγηρας, αλλα ο παραποταμος του, ο Cher
Σαν την τραγουδιστρια, αλλα με λιγοτερα lifting.
Eτσι ηταν το εσωτερικο του κτιριου. Ξεκινουσες με την εκκλησια. 
Φυσικα. Ολα απο κει ξεκινανε.
Μιλαμε για πολυ λελουδικο. Ουτε στο Διογεννης Λεπας τετοιο πραμα.
Και πολυ χλιδατες ταπετσαριες και πινακες.
Αξιζει να αναφερουμε οτι το παλατι το αγορασε κοψοχρονια λογω χρεων του κατοχου του, ο βασιλιας της Γαλλιας, ο Francis I. Οι Ανεξαρτητοι Γαλλοι με αρχηγο τον Pan de Camén διαμαρτυρηθηκαν πολυ εντονα για το ξεπουλημα της χωρας και για τους αεροψεκασμους, αλλα κανεις δεν τους πηρε σοβαρα, γιατι στη χωρα που ευδοκιμει η φαιδρα προτοκαλεα, τετοιες διανοιες αναγνωριζονται μετα θανατον. 
Ο γιος του Francis I, ο Henry II, το χαρισε στην ερωμενη του, τη Diane de Poitiers που ηταν 20 χρονια μεγαλυτερη του και ηταν η γυναικα με τη μεγαλυτερη πολιτικη δυναμη εκεινη την εποχη στη Γαλλια. 
Τοσο μεγαλο ντερτι ειχε για τη Diane ο Henry, που παρηγγειλε στον ασπρομαυρο τροβαδουρο του το Michél, να της γραψει ενα τραγουδι, μονο για την παρτη της. Και ο τροβαδουρος του εγραψε το "Ντερτι Νταϊανα", αθανατο ασμα, που εκανε διεθνη καρριερα. 
Το 1559 με το θανατο του Henry II, η συζυγος του, Αικατερινη των Μεδικων, του γνωστου οικου της Φλωρεντιας, πηρε το παλατι απο τη Diane και σε ανταλλαγμα της εδωσε το Chateau de Chaumont, το οποιο εντελως συμπτωματικα ειναι μερικα χιλιομετρα πιο κατω και ειναι επισκεψιμο.
Ωρες-ωρες πιστευω οτι παγματι ο Pan de Camén εχει δικιο οταν παρουσιαζει απορρητα εγγραφα και μαρτυριες κατοικων της περιοχης, που αποδεικνυουν οτι ολες οι αυτες ιστοριες  ειναι πουτσες-μπλε και τα παλατια χτιστηκαν πριν μερικα χρονια απο το Μπαμπη Βωβο για να τα τσεπωνουν οι πονηροι Γαλλοι απο αδαεις τουριστες.
Η Αικατερινη, γνωστοτερη και ως Catherine de' Medici, η οποια ηταν και συγγενης της Diane, ειναι η κυρια υπαιτιος και σχεδιαστρια της Νυχτας του Αγιου Βαρθολομαιου. Της μεγαλης σφαγης των Ουγενοτων (Γαλλων προτεσταντων - Thanks για τη διορθωση κομπαρο) απο τους Καθολικους, στις 23 Αυγουστου 1572. 
Η Catherine παντως εκανε το παλατι κεντρο εκδηλωσεων, cocktail party και δε συμμαζευεται. Αυτη επεκτεινε και τη γαλαρια που βλεπετε και σχεδον φτανει μεχρι την αλλη οχθη του ποταμου. 
Εδω αξιζει να σημειωσουμε οτι, μεταξυ 1940 και 1942, το παλατι ηταν και περασμα απο την κατεχομενη Γαλλια της προδοτικης κυβερνησης του Vichy προς την ελευθερη Γαλλια, στην αλλη οχθη του Cher.
Aυτα τα αλογακια ειναι στην απεναντι οχθη, που τοτε ηταν η ελευθερη ζωνη.
Κατι σαν τα δικα μας τα βουνα που ηταν ελευθερα την εποχη της Γερμανικης Κατοχης.

Βαλτε οσο βλεπετε φωτογραφιες να ακουτε και το Βαλς της Αμελι του Yann Tiersen. 
Απο την ομωνυμη ταινια του Jean-Pierre Jeunet.
Εδω η κουζινα.
Και οπως ολα τα παλατια που σεβονται τον εαυτο τους, ετσι και το Chenonceau ειχε το εστιατοριακι του.

Και την παιδικη χαρα του.
Και το σπιτακι της Κοκκινοσκουφιτσας.
Aντε να βαλω και κατι χριστουγεννιατικο στο κλεισιμο.

Και λιγο Λαζό, πριν γινει καραγκιοζης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου