Ζαρντινιερα μ.Κ. (μετα Κρισεως): Corsica

Η πιο εντυπωσιακη διαδρομη που καναμε ηταν σαφως ο γυρος του Cap Corse,

του ακρωτηριου στη Βορειοανατολικη πλευρα του νησιου.

Το Cap Corse το ονομαζαν οι Ρωμαιοι "sacrum promontorium",

που ειναι η ακριβης μεταφραση του ορου "ιερον ακρον" που χρησιμοποιησε ο γεωγραφος Πτολεμαιος.

Ο ορος δεν εχει να κανει με το Χριστιανισμο,

ο οποιος την εποχη του Πτολεμαιου ηταν ενα κινημα απιστευτου σκοταδισμου.

Ενω σημερα ειναι τελειως διαφορετικα τα πραγματα.

Καναμε και μια σταση στη Bastia, το μεγαλυτερο λιμανι του νησιου και 2η μεγαλυτερη πολη σε πληθυσμο (45.000 κατοικοι) μετα το Ajaccio (65.000).

Το πραγματικο ονομα ηταν Bastia Barbara Tarmata, αλλα οι Βασταζοι, οπως λεγονται στα αρχαια χελληνικα οι κατοικοι της πολης, το συντμησαν σε Bastia γιατι βαριοντουσαν να το λενε ολο,

γεγονος που αποδεικνυει την ελληνικη καταγωγη τους.

Εδω η Bastia, οπως την ειδαμε λιγο πριν προσγειωθουμε.

Οχι, δεν πηγα με το ιδιωτικο μου ελικοπτερο. Εννοω πριν προσγειωθουμε ερχομενοι με το αεροπλανο.

Στη SC Bastia, την ποδοσφαιρικη ομαδα της πολης παιζει, οπως εγραψα και στο πρωτο post,

και ο (οέ-οέ-οέ-)Djibriiiiil-Cisééééé!

Μικρο διαλειμμα απο την Κορσικη.

Τα highlights του Σαββατοκυριακου που μας περασε ηταν φυσικα (εκτος απο το καρναβαλι) τα Oscars, αλλα πανω απ΄ολα ~~η πουτσα (και τι πουτσα, γαϊδουροπουτσα) που ριξαμε στο γαβρο~~ η νικη του Παναθηναϊκου στο Καραϊσκακη.

Για το τελευταιο δεν εχω να πω πολλα, απλα οτι ολοι οι βαζελοι,

αλλα και οι υπολοιποι μη-γαβροι Ελληνες (που πρεπει να ειμαστε γυρω στα 4 εκατομμυρια κατα τις εκτιμησεις των "επιστημονων"), ~~καβλωσαμε αγρια~~ το ευχαριστηθηκαμε.

Αν βαριεστε να δειτε το Director's cut με 18 λεπτα διαρκεια,

περιοριστειτε στο limited edition των 5 λεπτων.

Για οσους δεν ξενυχτησαν να δουν την απονομη των Oscars, χασατε τη φοβερη Ellen DeGeneres, η οποια οπως παντα ειχε τρελες καβλες και χαρισε απλοχερα το γελιο. Τα αγγλικα της ειναι τοσο κατανοητα, και το χιουμορ της τοσο απλο, που δε χρειαζεται να μιλατε απταιστα αγγλικα για να την απολαυσετε.

Δυστυχως η ποιοτητα ειναι κακη... Παρολο που το εχει ανεβασει η Ακαδημια.

Εδω η σκηνη με το περιφημο selfie.

Στο selfie υποτιθεται οτι μπηκε και ο Αδωνις.

Γιατι οχι? Αλλωστε πολλοι θα το πιστεψουν.

Εδω πιστεψαν οτι τον καλεσε το Harvard.

Ολοκληρη ομιλια εκανε ο ανθρωπος, νομιζω οτι τον φιλοξενησε και ο John Kennedy.

Η προηγουμενη παρουσιαση της Ellen ηταν το 2007. Enjoy.

Το κολπο με την αυθορμητη φωτογραφια το ειχε ξανακανει τοτε με τον Clint Eastwood.

Για μενα, η καλυτερη στιγμη απο τοτε που τα παρακολουθω,

ειναι οταν ο Roberto Benigni κερδιζει το Oscar καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας.

Και οπως εχει πει, ο Νικ (ενας ειναι ο Νικ), αυτη ηταν η καλυτερη στιγμη μεχρι την επομενη.

Που ανηκει και αυτη στο Roberto, ο οποιος λιγη ωρα αργοτερα κερδιζει το Oscar Α΄ ανδρικου ρολου.

Δεν ξερω αν η εκπληξη του ειναι πραγματικη ή προσποιητη, αλλα το αποτελεσμα μετραει.

Και η πιο αμηχανη στιγμη (συμπτωματικα την ιδια χρονια με το Benigni) ειναι οταν παραλαμβανει το τιμητικο Oscar ο Ηλιας Καζαντζογλου, γνωστοτερος ως Elia Kazan. Εκπληκτικος σκηνοθετης, αλλα με μια μεγαλη μαυρη σταμπα στο βιογραφικο του, οταν κατεδωσε την εποχη του Μακαρθισμου πρωην συντροφους του κομμουνιστες στην Επιτροπη Αντιαμερικανικων Ενεργειων του γερουσιαστη Joseph McCarthy.

Οσοι ηταν στη λιστα που παρεδωσε ο Kazan απολυθηκαν και δεν ξαναδουλεψαν ποτε ξανα στο Holywood. Αναμεσα τους ηταν και ο Jules Dassin. Της Μελινας.

Δειτε την εισοδο του Kazan στη σκηνη.

Οι πιο πολλοι χειροκροτουν, ο αριστερος Warren Beatty μαλιστα ορθιος.

Ο Ed Harris και ο Nick Nolte δειχνουν καθιστοι και με σταυρωμενα χερια την εντονη δυσαρεσκια τους.

Για οσους δεν το γνωριζετε, οι Αμερικανοι προσπαθουν να ειναι δικαιοι, και εχουν παντα τις αναλογες μεθοδους.

Για τις 5 υποψηφιοτητες ανα κατηγορια, ψηφιζουν οι εχοντες δικαιωμα ψηφου στην κατηγορια τους.

Οι ηθοποιοι για τους ηθοποιους, οι μοντερ για τους μοντερ, οι σκηνογραφοι για τους σκηνογραφους κοκ.

Για τους νικητες ομως καθε κατηγοριας ψηφιζουν ολα τα μελη της Ακαδημιας (πανω απο 6.000 νοματαιοι).

Και αυτο γιατι ετσι εξασφαλιζεται δικαιοσυνη, σε περιπτωση που καποιος ηθοποιος ειναι μεν καλος για να μπει στην πενταδα, αλλα ειναι ανεπιθυμητος αναμεσα στους συναδερφους και ανταγωνιστες του.

Σιγουρα, τις τελευταιες μερες οι σινεφιλ θα διαβασατε διαφορα ενδιαφεροντα στατιστικα και ρεκορ απο την ιστορια των βραβειων. Κατι που δεν αναφερεται συχνα, αλλα ειναι πολυ εντυπωσιακο, ειναι η απονομη για τα βραβεια Β΄γυναικειου ρολου του 1984.

Νικητρια ηταν η Linda Hunt για την ταινια The Years of living dangerously ("Επικινδυνα χρονια" στα χελληνικα) με το (νεαρο τοτε) Mel Gibson και τη Sigourney Weaver στους πρωτους ρολους.

Η Linda Hunt τοτε κακως κερδισε το Oscar Β΄ γυναικειου ρολου, μιας και υποδυοταν εναν ανδρα!

Μαλλον για να ειμαστε σωστοι, κακη ειναι η μεταφραση στα χελληνικα του ορου "Best supporting actress",

γιατι δεν εχει να κανει με το το φυλο του ρολου, αλλα με το φυλο του ηθοποιου.

Ιδου και το βιντεο της απονομης.

Θα αναγνωρισετε (?) τη Glenn Close νεα και ωραιοτερη (αν υπηρξε ποτε ωραια),
και τη Cher νεα και ασχημοτερη (διπλα της ο Val Kilmer).

Αναμεσα στις υποψηφιες, και η Amy Irving, η τοτε γυναικα του Spielberg.

Στη Bastia ειχαμε μεινει.

Μπηκαμε λοιπον στην πολη και παρκαραμε σχετικα ευκολα, σε ενα σημειο διπλα στην Citadelle,

με παραξενα ετοιμορροπα σπιτια. Στην αριστερη μερια του δρομου.

Στη δεξια μερια, τα πραγματα ηταν πολυ καλυτερα. Φαινοταν η θαλασσα,

και στο βαθος τα καμπαναρια και οι εκκλησιες της Citadelle.

Φτασαμε εξω απο τα τειχη. Παλι στην αριστερη μερια ετοιμορροπα κτιρια.

Ενω στη δεξια, ηταν η πυλη της εισοδου.

Παντα δεξια ειναι το καλο και αριστερα το κακο.

Γιαυτο και τωρα που ερχονται εκλογες, να μην ξεχασετε να ψηφισετε τη Δεξια.

Τη Δεξια του Κυριου, οπως εχει πει και στο παρελθον μια τιτανοτεραστια πολιτικοπνευματικοπολιτιστικοσεξουαλικη μορφη, που σφραγισε ανεξιτηλα την παρακμη μικρης, πτωχης (και πτωχευμενης), πλην τιμιας μεσογειακης χωρας.

Αυτη η πλατεια ηταν ακριβως μπροστα απο το Μουσειο "Musée de Bastia",

που δεν ειναι αλλο απο το πρωην Παλατι του Γενοβεζου διοικητη της Κορσικης.

Κι απο εδω ξεκιναει η Rue Notre-Dame που οδηγει στον καθεδρικο ναο, την Cathedrale Saint-Marie.

Ενα δρομακι γραφικο, με πατζουρια,

κιλιμια,

τραπεζακια,

και αδεσποτα (αυτος ειναι ο Λουκανικος της Bastia).

Κι αυτος ο καθεδρικος ναος (15ος αιωνας) της Παναγιάς της Κορσικανιωτισσας, μεγαλη η χαρη της.

Στο σπιτι που ειναι φατσα καρτα απο την εκκλησά, εχει μεινει και ο Victor Hugo με το μπαμπα του.

Απο την ακρη της Citadelle, η θεα στο λιμανι ειναι εντυπωσιακη.

Απο εδω φαινεται η εκκλησια αφιερωμενη στον Αγιο Ιωαννη (οχι Ρεντη) Βαπτιστη, Saint-Jean-Baptiste.

Μπροστα μας το φερρυ Bugs-Silvester-Tweety που φερει τα ονοματα ηρωων της κλασσικης Γαλλικης λογοτεχνιας.

Τι να κανουμε? Αν δεν εχεις ντοπαρισμενους αθλητες, πως να τα ονομασεις τα πλοια σου κατακαημενε Γαλλε?

Απο κει πανε για την αλλη εκκλησιά, τον ιερον ναον του Αγιου Σταυρού.

Ακολουθεις το δαχτυλο και βγαινεις εδω.

Ο θρυλος λεει (οχι ο γαυρος) οτι το 1428, δυο ψαραδες απο τη Bastia, Μπαστιωτες δηλαδη, ανακαλυψαν ενα φωτεινο αντικειμενο να επιπλεει στη θαλασσα.

Στην αρχη το περασαν για iPad, αλλα μαλλον δεν ηταν, γιατι δεν ειχαν κατασκευαστει ακομη. Οταν πλησιασαν κοντα ειδαν κατι σαν κουτσουρο, σαν πουτσουρο, κατι τετοιο τελος παντων.

Τελικα ηταν ενας ξυλινος σταυρος. Αυτος στη φωτογραφια.

Προσοχη! Δεν ειναι ο Τιμος Σταυρος, γιατι αυτος βρισκεται τεμαχισμενος σε καθε ελληνικο σπιτι.

Ειναι παντα κρυμμενος σε ενα φουσκωτο υφασματακι που μοιαζει με μινι μαξιλαρακι και τον πουλανε στο Αγιον Ορος εδω και 2.000 χρονια, οχι για να βγαλουν λεφτα τα μοναστηρια, αλλα για να μας φυλαει απο το κακο, το οποιο οπως εχουμε πει, βρισκεται συνηθως αριστερα.

Αληθεια, Τιμιο Ξυλο υπαρχει. Τιμια Προκα δεν υπαρχει?

Στην εκκλησια αυτη ηθελε να ψαλλει (παρουσια καμερας παντα) το Πατερ ημων ο Σαρκοζης, γιατι ειχε αναγκη μερικα ψηφαλακια αγραμματων ιθαγενων Γαλλων ψηφοφορων.

Δεν το εκανε τελικα, γιατι ηξερε πως μπορει μεν να ειναι λιγο ουγκα-ουγκα οι κουτοφραγκοι, αλλα οχι τοσο καθυστερημενοι ωστε να μην τον παρουν με τα greek joghurt που ειναι και της μοδας παγκοσμιως τελευταια.

Οι πινακιδες των δρομων ειναι σε 2 γλωσσες, Γαλλικα και Κορσικα.

Μου θυμισαν τις πινακιδες στο Μονακο.

Και τα κορσικα και τα μονεγασκικα ανηκουν στη Λιγουριανη γλωσσα,

που εχει σχεση με τη Λιγουρία.

Liguria ειναι η παρακτια περιοχη της ΒΔ Ιταλιας. Μην τη μπερδευετε με τα λιγούρια,

δηλαδη τυπους που χαζευουν γκομενες που δε μπορουν να εχουν

ή ψηφοφορους που περιμενουν να διοριστουν.

Αυτη η διαλεκτος ομιλειται πολυ και στο Buenos Aires και συγκεκριμενα στη Boca (Boca juniors που λεμε),

που κατοικειται απο Ιταλους Γενοβεζικης καταγωγης.

Τιτσο! Το λιμανι φευγει!

Καναμε και μια μικρη βολτα μεσα στο μουσειο / πρωην παλατι.

Και αρχισαμε το κατεβασμα προς το λιμανι.

Απεναντι οπως ειπαμε, βρισκεται η εκκλησια γοτθικου ρυθμου αφιερωμενη στο μεγα μοδιστρο Jean-Paul Gaultier, o οποιος δεν ξεραμε πως ηταν gay μεχρι να το αποκαλυψει ο Γρηγορης Βαλλιανατος στην εκπομπη του Πανου Παναγιωτοπουλου,

ο οποιος να ενθυμισω οτι πριν γινει καραγκιοζης υπουργος,

ηταν καραγκιοζης δημοσιογραφος και γαμπρος του πρωην προεδρου της Βουλης, Αθανασιου Τσαλδαρη.

Φαγαμε κι ενα παγωτακι στο λιμανι γιατι εκανε πολυ ζεστη και τα παιδια δε γουσταραν αλλο περπατημα,

και την καναμε με ελαφρα πηδηματακια προς το αυτοκινητο,

γιατι οπως ειπαμε ο σκοπος της εκδρομης ηταν ο περιπλους (δι΄ αυτοκινητου) του Cap Corse.

Τωρα οπως ανεβαιναμε προς το αυτοκινητο, τα ερειπια ηταν απο τη δεξια μερια του δρομου.

Και γι΄αυτο γυρισα και αρχισα να περπατω αναποδα για να τα εχω αριστερα μου και να μη χαλασει το γουρι.

Να σημειωσω εδω πριν φυγουμε απο την πολη,

οτι το ονομα της (σε αντιθεση με οσα γραφω παραπανω - μην πιστευετε οτι μαλακιες γραφω) το πηρε η πολη

απο το φρουριο (bastigla), που εχτισαν οι Γενοβεζοι για να προστατευουν το λιμανι.

Η Bastia ηταν η πρωτευουσα της Κορσικης μεχρι το 1791.

Επιτελους αρχισαμε να οδηγαμε προς το Βορρα.

Ειχε ηδη μεσημεριασει και ειχαμε μπροστα μας πολυ δρομο.

Φτασαμε στη γραφικη Erbalunga. Εδω οπως την τραβηξα απο το αεροπλανο.

Οχι, δεν πηγα εκδρομη με το αεροπλανο. Αυτο που μας εφερε στην Κορσικη εννοω...

Κι εδω απο το αυτοκινητο.

Και συνεχισαμε.

Να σημειωδω το Cap Corse ειναι μια μικρογραφια της Κορσικης.

Η ανατολικη μερια μερια ειναι σχετικα επιπεδη και ο δρομος ειναι καλος.

Τη δυτικη θα τη δουμε σε λιγο...

Καναμε και μια βουτια στην Pietracorbara και φαγαμε κατι στα γρηγορα.

Ηπιαμε και την πιο γνωστη μπυρα, την Pietra.

Ειδαμε και πολλους τετοιους πυργους-παρατηρητηρια.

Και φτασαμε σχετικα γρηγορα στο λιμανακι του Macinaggio (ή Macinaghiu στα Κορσικα).

Ειπαμε, οι ντοπιοι δε γουσταρουν τα Γαλλικα γι΄αυτο και τα μουτζουρωνουν...

Εντελως αδιαφορο το (τουριστικο) χωριουδακι και το αφησαμε πισω μας σκαρφαλωνοντας το βουνο,

και βλεποντας το Macinaggio (ή Macinaghiu) απο ψηλα.

Βεβαια, ιστορικα δεν ειναι και τοσο αδιαφορο. Εδω το 1789 ξαναπατησε το ποδι του στην Κορσικη μετα απο 20 χρονια εξοριας, ο εθνικος ηρωας της Κορσικης και ηγετης του αγωνα της Ανεξαρτησιας (ανεξαρτησια απο τη Γενοβα παντα). Οχι ο Ναπολεων, αλλα ο Pasqual Paoli.

Το ετος 1789 δεν ειναι τυχαιο. Ο Paolli μολις ειχε παρει αμνηστια απο την επαναστατικη κυβερνηση.

Πολυ ωραια χωρια ηταν διασπαρτα στο βουνο. Εδω το Rogliano.

Και ενα κοπαδι απο κατσικια εκλεινε το δρομο. Και τον εχεζε ταυτοχρονα.

Το υποψιαζομουνα, αλλα δεν ημουν σιγουρος.

Τελικα, οντως. Ο τυπος πανω στη μηχανη ηταν ο βοσκος.

Εδω φτασαμε στο πιο βορειο χωριο του κεντρικου οδικου αξονα. Την Ersa.

Ψηλα πανω στο βουνο.

Απο το αεροπλανο φαινεται η Ersa περιπου στο κεντρο (λιγο πιο δεξια), αριστερα απο τις ανεμογεννητριες.

Οχι, δεν πηγαμε με το αεροπλανο στο Cap Corse. Ηταν αυτο που μας εφερε απο Στουτγαρδη.

Ποσες φορες θα το πω?

Απο κει ξεκινουσε ενας στενος δρομος που κατεβαζε κατω στην παραλια στο βορειοτερο σημειο. Το Barcaggio.

Αρχισαμε το κατεβασμα μεσα στη ζουγκλα. Δε χρειαστηκε να κατεβω με ματσετες να ανοιξω δρομο.

Σε ενα απο τα ελαχιστα σημεια που ο δρομος δεν ηταν εντελως καλυμμενος απο δεντρα, ειδαμε αυτη την εκπληκτικη εκκλησια χωμενη μεσα στο πρασινο.

Θυμηθηκα το Fitzcarraldo ("Ο τυχοδιωκτης του Αμαζονιου" ο συμπληρωματικος τιτλος στα χελληνικα) του Werner Herzog με τον παρανοϊκο (και στην πραγματικη ζωη) Klaus Kinski που θελει να χτισει μια οπερα στη ζουγκλα του Αμαζονιου και σερνει κι ενα καραβι στι ζουγκλα.

Το νινι σερνει καραβι.

Θυμηθηκα φυσικα και τον Αστεριξ στην Κορσικη.

Εκει που τους ψαχνουν στο δασος οι Ρωμαιοι...

Μετα απο ενα 15λεπτο περιπου καταβασης, στο οποιο ευτυχως τα παιδια δεν ξερασαν, φτασαμε στο Barcaggio.

Απεναντι απο το ψαροχωρι, το νησακι Giraglia. Με το φαρο.

Και διπλα απο το χωριο μια απο τις καλυτερες παραλιες του Cap.

Με ενα μικρο περπατηματακι φτασαμε γρηγορα απο το παρκινγκ στην παραλια.

Η οποια ηταν λιγο hippy.

Ξερω το νερο δεν ειναι τοσο εντυπωσιακο, αλλα ειναι αργα το απογευμα και ο ηλιος εχει πεσει.

Α, η παραλια δεν εχει μονο τουριστες, αλλα και αγελαδες. Καμμια φορα δεν τους ξεχωριζεις κιολας.

Και ταυρους εννοειται.

Και καποια στιγμη αποφασισαμε να επιστρεψουμε για την Ersa.

Δεν ανεβηκαμε απο τον ιδιο δρομο αλλα απο εναν παραλληλο.

Φτασαμε στην κορυφη παλι.

Απο εδω ειχαμε τρομερη θεα της Δυτικη πλευρας του Cap.

Απο Βορρα προς Νοτο.

Ειμασταν 113 χιλιομετρα μακρυα απο την Algajola. Το GPS εδειχνε 2,5 ωρες δρομο.

Για το Saint Florent, περιπου στο μισο της διαδρομης θελαμε (υποτιθεται) 1,5 ωρα.

Αμ δε!

Ακριβως απο πανω μας, ο ανακαινισμενος μυλος Moulin Mattei, που διαφημιζει μια εταιρια aperitif.

Απεναντι μας το χωριο Centuri.

Και απο κατω μας το Centuri-Port.

Αυτο το σκηνικο θα το βλεπαμε απειρες φορες στις επομενες ωρες.

Εκει που λεγαμε: "Nα μετα απο αυτη τη μυτη στο βαθος, θα τελειωσει το ακρωτηρι",

οταν φταναμε στη μυτη, βλεπαμε αλλη μια μυτη στο βαθος...

Βεβαια τα χωρια που περναγαμε ηταν εκπληκτικα! Το ενα καλυτερο απο το αλλο.

Με εκπληκτικα κτιρια βυθισμενα στο πρασινο.

Θεα στη θαλασσα.

Αιωνιες σκιες.

Σπιτακια λουσμενα στο φως του ηλιοβασιλεματος.

Αμπελια.

Και ενα δρομο που εδειχνε να μην τελειωνει ποτε.

Ελα μωρε, μετα απο αυτο το ακρωτηρι, φτασαμε...

Αυτο το σπιτακι μου θυμισε σκηνικο απο παραμυθι.

Περιμενα να βγει κανα Hobbit και να με χαιρετισει.

Ηταν τοσο ωραια και θελαμε να αραξουμε καπου να φαμε,αλλα ηθελα να εχω πισω μου το Cap πριν νυχτωσει.

Το ιστιοπλοϊκο που εμφανιστηκε πισω απο τον πυργο θα μας ακολουθουσε για πολυ ωρα...

Η κατασταση του δρομου στα επομενα χιλιομετρα, δικαιωσε την αποφαση μου να μη σταματησω νωριτερα.

Ε, δε μπορει. Μετα απο κεινη τη μυτη, θα το εχουμε πισω μας.

Εντωμεταξυ, το γαμημενο το ιστιοπλοϊκο συνεχεια διπλα μας.

Αυτα τα γαμωσκαφη κινουνται με ταχυτητες γυρω στα 20-30 χιλιομετρα την ωρα αν δεν κανω λαθος.

Κι εγω οσο και να το παταγα το γκαζι, και ο δρομος χανοταν προς το βουνο,

οταν ξαναεβγαινα στη θαλασσα, το εβρισκα παντα διπλα μου.

Αυτο ειναι ενα εργοστασιο ασβεστη στο Monte Cuccaro, που προκαλεσε τεραστια καταστροφη. Και οικολογικη στην περιοχη, αλλα και στην υγεια των κατοικων.