Ζαρντινιερα μ.Κ. (μετα Κρισεως): Corsica

Πολυ ποταμι και θαλασσα ειδαμε μεχρι τωρα. Καιρος να δουμε και λιγο βουνο.

Ξεκινησαμε για την καρδια της Κορσικης.

Την πατριδα των επαναστατων και παλαια πρωτευουσα του νησιου.

Την Corte.

Μια ορεινη κωμοπολη που θυμιζει Καρπενησι.

Απο μακρυα φαινεται η Citadelle να δεσποζει πανω απο την πολη.

Στο τελος του κεντρικου δρομου,

πανω στην (ο θεος να την κανει) πλατεια,

βρισκεται το αγαλμα του πατερα της ανεξαρτησιας Pascal Paoli.

Λιγο πιο δεξια απο το γκομενακι που μαλακιζεται στο Facebook, υπαρχει ενα αγαλμα. Αυτος ειναι.

Ο δρομος εκοβε δεξια και σταματησαμε πισω απο τα αυτοκινητα που ηταν ακινητοποιημενα μπροστα μας,
χωρις ομως να καταλαβω γιατι.

Τελικα μετα απο μερικα λεπτα αναμονης, εμφανιστηκε να βγαινει απο το φουρνο μια χαρουμενη καριολα με μερικες φρατζολες στα χερια.
Ολοι δηλαδη περιμεναμε να βγει απο τη Boulangerie, η χαμουρα που βαριοταν να παρκαρει πιο κατω...

Θα μου πειτε τωρα "Διακοπες δεν εισαι ρε μαλακα? Τι βιαζεσαι?".

Δε βιαζομαι, αλλα αλιμονο αν περιμενω τον καθε πουστη και την καθε καριολα που θελει να παρκαρει ακριβως μπροστα απο την πορτα του μαγαζιου που θα μπει να ψωνισει.
Απο την αλλη βεβαια, αποδεικνυεται για μια ακομη φορα η ελληνικη καταγωγη των Κορσικανων.

Αμεσως μετα το δρομακι του φουρνου που ψωνιζε η καριολα, ξεκινουσε το ποταμακι που διασχιζει την κοιλαδα Restonica. Η Restonica προφανως ονομαστηκε ετσι απο τη χαρακτηριστικη ραστωνη των κατοικων της Corte. Ραστωνη ειναι ενας ευφημισμος, δηλαδη ενας ωραιος τροπος, για να περιγραψεις την κατασταση στην οποια βαριεσαι ακομα και να ξυσεις τ΄αρχιδια σου.

Το στενο δρομακι που ξεκινουσε λιγο παρακατω ηταν παραλληλο με το ποταμι.

Και ηταν εξαιρετικα επικινδυνο γιατι η απιστευτη ομορφια του τοπιου αποσπουσε την προσοχη απο το οδηγημα.

Ενα ονειρικο τοπιο με ποταμακι,

ταυρο,

βουνα με χιονια,

αλπικη βλαστηση,

και καταρρακτες.

Μετα απο περιπου 12χλμ. και μιση ωρα απολαυστικο οδηγημα (απο την Corte) φτασαμε στο παρκινγκ.

Το GPS εδειχνε ηδη 1.380μ υψομετρο.

Μην ξεσκονιζετε την οθονη σας. Καθαρη ειναι. Η οθονη του GPS ηταν σκονισμενη.

Το υψος της πιο ψηλης κορυφης, το Monte Cinto, ειναι 2.706 μετρα. Λιγο πιο χαμηλο απο τον Ολυμπο.

Η Κορσικη δεν ειναι νησι. Ειναι μια οροσειρα ριγμενη στη θαλασσα.

Και παραλληλα προς τον αξονα Βορρα-Νοτου τη διασχιζει ενα διασημο μονοπατι. Το GR-20.

Διασημο? Αφου δεν το εχουμε ακουσει ποτε?

Πως να το ακουσουμε ρε πουστη μου, αφου το μονο που μας ενδιαφερει σα λαος οταν ταξιδευουμε ειναι να βρουμε τα πιο κυριλε καφε και τα μπριζολαδικα που κανουν τις πιο μεγαλες μπριζολες. Α, και φθηνα ρουχα. Ακριβες μαρκες δηλαδη σε εκπτωση.

Απο εδω λοιπον,

ξεκιναει η ανοδος προς τις παγολιμνες Lac de Melo (1.711m) και Lac de Capitello (1.930m).

Περπατημα για νορμαλ ενηλικες ως την πρωτη λιμνη, περιπου 1,5 ωρα ανεβασμα και 1 ωρα κατεβασμα.
Με παιδια 2,5 και 1,5 ωρες αντιστοιχα. Βεβαια αυτο δεν το εγραφε ο τουριστικος οδηγος που ειχαμε.
Το ανακαλυψαμε μονοι μας... Εννοειται οτι πηγαμε μονο στην πρωτη λιμνη.

Απο το τουριστικο περιπτερο Bergerie de Grotello λιγο πριν την αρχη του μονοπατιου,
προμηθευτηκα και ενα κλασσικο σαντουιτς με ντοπιο τυρι και κατι σα μπεηκον.

Το οποιο ηταν ακριβο, πρεπει να ειχε 8€ αν θυμαμαι καλα, αλλα ηταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ!

Το περπατημα ηταν πολυ ευχαριστο,

και το μονοπατι δεν ηταν τοσο δυσβατο οσο η εντυπωση που δινει η φωτογραφια.

Μετα απο καμια ωρα φτασαμε στο δευτερο περιπτερο της διαδρομης.

Το Bergerie de Melo.

Διπλα σε εναν καταρρακτη.

Λιγο μετα απο αυτο το σημειο, το μονοπατι σπαει σε δυο. Και τα δυο οδηγουν στη λιμνη.

Ερχομαστε απο πανω προς τα κατω, ετσι?

Το δεξι (αριστερο οπως φαινεται εδω) ειναι το δυσκολο, και το αριστερο το ευκολο.

Εμεις θα ανεβαιναμε το δυσκολο και θα κατεβαιναμε το ευκολο και πριν συνεχισουμε, ειπαμε να κανουμε ενα μικρο διαλειμμα και να φαμε το σαντουιτσακι, συγνωμη σαντουιτσαρα,

παρουσια ενος γαϊδαρου, που ελιαζε τους ορχεις του ξαπλωμενος στον ηλιο

και μου θυμισε εντονα δημοσιο υπαλληλο γνωστης μεσογειακης χωρας.

Μολις αντιληφθηκε την παρουσια φαγητου, κλασσικος Ελληναρας, θυμηθηκε οτι πειναει,

και σηκωθηκε να ερθει να μου το φαει.

"Φυγε ρε μουνοπανε!" να τονε βριζω το μαλακα, τιποτα αυτος. Ερχοτανε και εχωνε τη μουρη του μπροστα μου. Εντωμεταξυ, ειχα κατσει σε ενα γλιστερο βραχο και δε μπορουσα να κανω πισω και με ειχε στριμωξει ο καριολης. Αυτος να χωνει τη μουρη του στη δικη μου, εγω να μη μπορω να κανω ουτε μπρος, ουτε πισω, το μπουρδελο το σαντουιτς να εχει γινει νιανια, γιατι ειχε λιωσει το τυρι πανω στο μπεηκον, και το μπεηκον δεν κοβοτανε με τα δοντια (βασικα δεν κοβοτανε ουτε μα αλυσοπριονο) γιατι ηταν σκληρο και ελαστικο. Οι υπολοιποι τουριστες ειχαν γαμηθει στα γελια με το γάιδαρο που προσπαθει να βουτηξει το σαντουιτς ενος μαλακα που προσπαθει να φαει ενα σαντουιτς μεγαλυτερο κι απ΄αυτον...

Τελικα εβγαλα ενα κομματι μπεηκον, του το πεταξα στο πλάι και μολις πηγε να το πιασει ελευθερωθηκα.

Τα χερια μου ητανε μεσα στη λιγδα απο το λιπος και του τυριου και του μπεηκον,

αλλα πλυθηκα σε ενα ρυακι με καθαρο νερο που κυλουσε διπλα μας.

Λιγο παραπανω απο μας ηταν και οι σιδερενιες σκαλες που διευκολυναν το ανεβασμα σε ενα σημειο.

Λιγο πριν φτασουμε στις σκαλες, επρεπε να περασουμε το σημειο με τις αλυσιδες.

Η αληθεια ειναι οτι οι αλυσιδες δεν ηταν εκει τοσο για να προσφερουν ασφαλεια, οσο για να διασκεδαζουν τα παιδια και να τους δινουν την (ψευδ)αισθηση οτι κανουν αναρριχηση.

Ανεβηκαμε και τις σκαλες.

Που τα πας τα παιδια ρε μαλακα?

Το ιδιο αναρωτιεμαι κι εγω οταν οι Ελληναρες πανε με τα παιδια τους για καφε ή φαγητο σε καφετεριες και εστιατορια τεκεδες.

Διπλα απο τις σκαλες ηταν οι καταρρακτες.

Οι τυποι που φωτογραφιζονται στο βαθος δεν τον παιρνουνε με παθος. Αν και δεν αποκλειεται.
Επιστρεφουν απο τον "ευκολο" δρομο. Αντιστοιχη φωτογραφια μου, απο το σημειο αυτο, θα βρειτε πιο κατω.

Και ακριβως απο πανω βγηκαμε στη λιμνη. Με τα παγωμενα νερα. Γι΄αυτο και δε βουταει κανεις.

Βγαλαμε και τα παπουτσια μας και βουτηξαμε τα ποδια μας μεσα στη λιμνη για να τα δροσισουμε.

Αμεσως, οσα ψαρια ηταν κοντα μας, αναδυθηκαν αναισθητα, γκλουπ, γκλουπ, γκλουπ, στην επιφανεια.

Δεν καταλαβα γιατι...

Μετα την ξεκουραση ξεκινησαμε το κατεβασμα, απο τον υποτιθεμενο ευκολο δρομο.

Επρεπε πρωτα να περασουμε το ποταμακι.

Απο δω οι καταρρακτες απο την πισω μερια. Οι τυποι στο βαθος μολις εχουν ανεβει τις σκαλες.

Εκει ημουν πριν που φωτογραφιζα τους τυπους που το μπαιρνανε με παθος.

Και πιο κατω το χιονι.

Και μια τελευταια ματια πριν αφησουμε πισω μας τη λιμνη. Απο το ψηλοτερο σημειο.

Εκει που πριν ηταν οι τυποι στο βαθος, που δε θυμαμαι αν σας το εγραψα, τον παιρνανε με παθος.

Κατεβηκαμε προς το χιονι.

Και ξανακαναμε μια μικρη σταση. Στο 2ο καφε. 2ο οπως μπαινουμε, οχι οπως βγαινουμε.

Και οταν μπηκαμε να παρουμε ενα (φυσικα υπερτιμημενο) νερακι, ειδαμε ενα φυσικο ψυγειο.

Και μετα παρελευσης τετραωρου, φτασαμε ξανα πισω στο παρκινγκ.

Ακριβως την ωρα που πλησιαζε η καταιγιδα. Η οποια ειναι συχνοτατη στο βουνο.

Και ειδα και μια γκομενα που ηταν τυχερη που την επιασε η καταιγιδα λιγο πριν ξεκινησει γιατι ηταν ετοιμη να ανεβει στο βουνο με σαγιοναρες (τυπου Havaianas)!